«Μειωμένη ανεργία ή…Μειωμένη αντίληψη πραγματικότητας;»

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Κάθε φορά που βλέπω και διαβάζω στατιστικές που αφορούν στη μείωση δεικτών ανεργίας στη χώρα μας ειλικρινά, κινδυνεύω να…καραφλιάσω!..

Το σημερινό μου «πιπεράτο» ερώτημα μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό για εκείνους που από θέση αρμοδιότητας κάνουν «χαρούμενες» δηλώσεις για βελτίωση των δεικτών ανεργίας στην Ελλάδα των… Μνημονίων!

ΔΕΝ είναι προσβλητικό συνιστά, όμως, «τράβηγμα από το αυτί» κάτι που συνήθιζαν οι δάσκαλοι της δικής μου γενιάς αλλά ΔΕΝ το τολμούν, όσο και εάν εξαγριώνονται με κάποιες συμπεριφορές μαθητών τους, οι σύγχρονοι δάσκαλοι και οι δασκάλες των εγγονιών μας…

Τρομοκρατία, χειραγώγηση, γεωπολιτική οικονομία, Τουρκία: Υποκριτικά τα δάκρυα…

 

Γράφει ο Δημήτρης  Σκουτέρης*

Η τρομοκρατία από όπου και αν προέρχεται είναι καταδικαστέα! Η αφαίρεση ζωής, ακόμα και η απειλή κατά της ζωής είναι καταδικαστέα! Δεν υπάρχει πιο αποτρόπαια πράξη. Πράξη δειλίας, ανευθυνότητας, υποκριτικά «πολιτική» ή «θρησκευτική», ή «ιδεολογική», ή πολιτιστική, ότι και αν επικαλούνται ως άλλοθι οι τρομοκράτες .

Αν είναι, πανθομολογούμενα καταδικαστέα η τρομοκρατία (ατόμων ή ομάδων), ομοίως αναμένουμε παρόμοια καταδίκη και για την τρομοκρατία των κρατικών μορφωμάτων, όπως για παράδειγμα, η Τουρκία.

Ευρώπη: Ή τώρα ή ποτέ!

ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ *

Η Ευρώπη βρίσκεται περικυκλωμένη από «πληγές» που μεγεθύνονται και απειλούν την επιβίωσή της. Η παρατεταμένη και βαθιά οικονομική κρίση, η τεράστια ανεργία ιδίως στο Νότο, η μαζική μετανάστευση και το προσφυγικό, το ενεργειακό και το περιβάλλον και πάνω απ’ όλα η τρομοκρατία, απειλούν σοβαρά τα κορυφαία επιτεύγματα της μεταπολεμικής Ευρώπης που είναι η ελευθερία, η ευημερία και η ασφάλεια των πολιτών της.

Ωρολογιακή βόμβα για τη δημοκρατία οι άνεργοι νέοι

 

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης είναι  η  μετάβαση των νέων, ηλικίας μεταξύ 15-24 ετών, από την ανεργία στην απασχόληση. Υπάρχουν  χώρες, όπως η Δανία και η Ολλανδία, που εκπονούν συνεχώς  αναπτυξιακά προγράμματα απορρόφησης των νέων στην αγορά εργασίας. Εκτός  από αυτές, η Γερμανία, η Τσεχία, η Ελβετία και η Αυστρία, χώρες  με την μικρότερη ανεργία στην Ευρώπη, προωθούν πάνω από το 65% των μαθητών τους στην τεχνική εκπαίδευση  με  ιδιαίτερα αποτελέσματα στην γρήγορη και ομαλή  ένταξη τους  στην παραγωγικότητα της κοινωνίας.

Δουλειά ρε θέλω!

Είμαι 3 χρόνια άνεργη εκπαιδευτικός. Τρία χρόνια έφυγαν και μια δουλειά, μια δουλίτσα της προκοπής δεν βρέθηκε (τι περίεργο εεε;). Και δεν είναι μόνο αυτό που με στεναχωρεί, αλλά η προοπτική ότι θα μείνω άλλα τόσα κι άλλα τόσα άνεργη! Πού να τη βρεις την όρεξη να κάνεις όνειρα και σχέδια για το μέλλον, όταν ξέρεις ότι τα καλύτερα σου χρόνια τα σπαταλάς στην αχρηστία, στην απόλυτη απραξία!

Όταν ξέρεις ότι θα πάρεις 6 ευρώ την εβδομάδα για 2 ώρες μάθημα από το μοναδικό ιδιαίτερο που μπόρεσες να βρεις (υπάρχουν πολλά «κορόϊδα» που δεχόμαστε, αρκεί και μόνο να ασχολούμαστε με κάτι!).

Ποιος θα ασχοληθεί με την ανεργία της γενιάς άνω των 45 ετών;

Πόσες πιθανότητες έχει να βρει δουλειά στην ελληνική αγορά εργασίας σήμερα ένας 45αρης; Μάλλον περιορισμένες… Η οικονομική κρίση τα τελευταία επτά χρόνια επηρέασε έντονα την ηλικιακή ομάδα άνω των 45 ετών – ιδιαίτερα τους άνδρες. Η ρευστότητα στην αγορά συνοδεύτηκε από σημαντικές αναδιαρθρώσεις, αποχωρήσεις πολυεθνικών από την Ελλάδα, περικοπές εργαζομένων, απολύσεις υψηλόβαθμων στελεχών και πολλά άλλα.

Η ανεργία για τα άτομα άνω των 45 ετών, άρχισε να γίνεται τεράστιο πρόβλημα τα τελευταία δύο χρόνια. Και αυτό γιατί η κατάσταση άρχισε να παγιώνεται. Τα έμπειρα στελέχη να μένουν εκτός αγοράς εργασίας για 2, 3 και 4 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα οι παρεμβάσεις μας ήταν αρκετές και στην προηγούμενη και στην τωρινή κυβέρνηση. Όμως δεν υπήρξε κάποια ουσιαστική στήριξη ή κάποια δράση για την επανένταξή τους στην αγορά εργασίας.

Τα προγράμματα και οι δράσεις που υλοποιούνται είτε για την ενίσχυση της απασχόλησης είτε για την επιχειρηματικότητα αφορούν κατά βάση νέους. Η πολιτεία δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την αναγκαιότητα στήριξης της ηλικιακής ομάδας 45+, εφαρμόζοντας πολιτικές από άλλες χώρες, ξεχνώντας κάτι πολύ βασικό: ότι εκεί, έχουν ήδη χειριστεί το θέμα με τις ηλικίες αυτές και για αυτό η προτεραιότητά τους επί του παρόντος είναι η νέα γενιά.

Ντρέπομαι

Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες … και τα χρόνια.

Μπαίνοντας στην ανεργία νόμιζα πως θα ήταν ένα πέρασμα, ένα διάλειμμα για ξεκούραση και μετά από λίγο μια νέα δουλειά θα έρθει. Ενάμιση χρόνο μετά, κι ακόμη δεν έχει βρεθεί κάτι.

Καθημερινό άγχος για όλα. Να πληρώσω νοίκι και λογαριασμούς πρώτα, μην τυχόν και μείνω χωρίς σπίτι και χωρίς ρεύμα, και μετά να τρως μακαρόνια – και κρέας αν τύχει. Δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθει η μέρα που θα τρώω για 4 ημέρες ζάχαρη με ψωμί, αφού δεν υπήρχε τίποτα άλλο στα ντουλάπια.

Αργά και σταθερά, μέρα με την μέρα, απομονώνομαι από όλους.. Δεν μπορώ να ακολουθήσω πια φίλους και γνωστούς και δεν θέλω να γίνομαι βάρος.

Ντρέπομαι που στα 32 μου χρόνια έχω ανάγκη ακόμη τα 100€ της μάνας και τα 100€ της γιαγιάς μου…

ΑΝΕΡΓΙΑ μήτηρ πάσης κακίας

Ματώνουμε στις διαπραγματεύσεις, δηλώνει ο υπουργός οικονομικών, κ. Βαρουφάκης. Είναι προφανές ότι η διαπραγμάτευση κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής θα είναι κάτι μεταξύ αυτών που ζητούσε η κυβέρνηση όλο αυτό το χρονικό διάστημα και πολύ πιο κοντά σε αυτά που έχουν επιβάλει οι δανειστές όλα τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίζει να χαμογελά ευχαριστημένος και ο κ. Σαμαράς.

Ελπίζουμε ότι θα έχουμε το τελικό αποτέλεσμα θα είναι έστω και λίγο καλύτερο από αυτά που είχαν σχεδιάσει για μας οι φίλοι και εταίροι μας σε συνεργασία με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κραυγή απόγνωσης! Ακούει κανένας;

4 χρόνια ανεργίας, πάνω από 2.000 απεσταλμένα βιογραφικά, 5 συνεντεύξεις, καμία πρόσληψη… Είμαι 45 χρονών και όπως «εμπιστευτικά» μου είπαν κάποιοι, «τι να σε κάνουμε σ’ αυτή την ηλικία;»…

Οι επιδοτήσεις για 5μηνα και άλλα σταματάνε στα 29 έτη… Ακόμη και το ίδιο το κράτος αδιαφορεί…

Μαύρη εργασία για μερικές μέρες, συνολικά 40 ημέρες στα 4 χρόνια…

Πρέπει να πληρώσω και φόρο γιατί έχω ένα σπίτι που σύντομα θα το πάρει η τράπεζα (είχα πάρει δάνειο 120.000, έχω πληρώσει έως τώρα 100.000, συνεχίζω να χρωστάω 90.000 και καμία κουβέντα για ρύθμιση)… Αυτά τα »υπέροχα» Μαθηματικά της κρίσης…

Έχω κι ένα αυτοκίνητο που το έχω απλά για μια ώρα ανάγκης καθώς οι γονείς μου είναι μακρυά, μεγάλοι και με προβλήματα υγείας…

Μένω σ’ ένα χωριό κοντά στην Θεσσαλονίκη, όμως η θερμοκρασία αυτές τις ημέρες των μέσων του Σεπτέμβρη είναι στους 14 βαθμούς Κελσίου, εγώ δεν έχω για ξύλα ,ακόμη και ο Δήμος για να μου δώσει ξύλα μου ζήτησε λεφτά! Και φυσικά για πετρέλαιο ούτε λόγος…

Από τον απόλυτο εξευτελισμό, η »έξοδος» φαντάζει ως η βέλτιστη λύση…

Εάν, τώρα, βλέπει κανείς σας άλλη λύση απ’ την αυτοκτονία, ας μου την δείξει κι εμένα…

Καλή δύναμη σε όλους, εγώ πλέον δεν έχω άλλη, δεν θέλω να έχω…

mks , 45 χρ. , Θεσσαλονίκη…πηγη