Τέκνο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ο δικαιωματιστής

Στ. Σταυρόπουλος

Δικαιωματιστής: Ανοίγω το λεξικό Μπαμπινιώτη δεν την βρίσκω. Ανοίγω το Λεξικό Δημητράκου, με μουτζώνει (το Λεξικό). Δεν μπορεί, λέω. Πιθανόν να είναι μια λέξη ομηρική. Ή ίσως μεσαιωνική (όταν η ελληνική κατά τους εθνομηδενιστές είχε πάψει να ομιλείται). Κάνω βουτιά στο Liddell και Scott, άνθρακες ο θησαυρός, η λέξη “δικαιωματιστής” δεν είναι αποθησαυρισμένη πουθενά. Πόσω μάλλον η λέξη “δικαιωματίστρια”.

Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά, αλλά υπάρχει γύρω μας (μάλιστα, κατά μια έννοια, μας πολιορκεί). Και είναι βέβαιον ότι έστω με βαριά καρδιά ο κ. Μπαμπινιώτης θα τη συμπεριλάβει στην επόμενη εμπλουτισμένη έκδοση του Λεξικού του. Οι Liddell και Scott τη γλύτωσαν. Τι έννοια έχει εκλάβει στις ημέρες μας η λέξη “δικαιωματιστής”; Μια λέξη του σωλήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Άλλωστε, πλήθος λέξεων της σημερινής καθομιλουμένης κοινής, δημιουργήθηκαν στα γραφεία των φιλολόγων της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου. Όταν το νεαρό κράτος δημιούργησε τον εαυτόν του.

Το παραμύθι της Αριστεράς και πώς το πιστέψαμε

Του Σάκη Μουμτζή

Η Αριστερά παγκοσμίως επέδειξε μια δεινότητα στην εκφορά του λόγου της. Γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι τις ιδέες της να τις εγκολπωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες, ανέπτυξε στον ύψιστο βαθμό την προπαγάνδα και την αγκιτάτσια.

Έτσι από ένα καθοδηγητικό κέντρο εκπέμπονταν μηνύματα που τα αναπαρήγαγαν εκατομμύρια ηχεία σε όλον τον κόσμο, κατά τρόπο ομοιόμορφο.

Με αυτόν τον τρόπο οι αγκιτάτορες της Αριστεράς κατόρθωσαν να πείσουν ένα σημαντικό κομμάτι του πλανήτη πως αυτοί είναι ειρηνόφιλοι και οι αντίπαλοι τους πολεμοχαρείς. Πως αυτοί είναι προοδευτικοί και οι αντίπαλοι τους αντιδραστικοί.

Η εποχή των αλητών τελειώνει

Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ευχάριστη.
Έχει λεφτά που δεν επαρκούν, χρόνο που πιέζει, ενέργειες που θέλουν οργάνωση, κοινωνικές ομάδες με αντιτιθέμενα συμφέροντα, τραγικά διλήμματα, δύσκολες αποφάσεις. Αντιθέτως, το παραμύθι το φτιάχνεις όπως θες.
Μεγάλη σύνταξη θες; Θα την έχεις.
Μικρό φόρο θες; Θα τον έχεις. Πολλές κοινωνικές παροχές θες; Θα τις έχεις.
Για όλα αυτά χρειάζονται πολλά λεφτά; Θα τα έχεις.
Από τους πλούσιους, από τη λίστα Λαγκάρντ, από αυτούς που θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν, από το ελλάνιο καταπίστευμα, από τον θησαυρό του Αλή-Μπαμπά.

Το «Ιψενικό Τρίγωνο» του ελληνικού δράματος

Του Στέλιου Συρμόγλου

Αύριο «στήνεται» μια ακόμη κακότεχνη παράσταση πολιτικής ασυνεννοησίας, αλλά κυρίως ευνουχισμού της νοημοσύνης των πολιτών. Και αναφέρομαι στη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής για τη συγκρότηση του ΕΣΡ και τη δρομολόγηση της αδειοδότησης των καναλιών μετά την νωπή απόφαση του ΣτΕ.

Όλα είναι έτοιμα. Προβολείς, σκηνικό, εργώδης η προετοιμασία από όλους τους εμπλεκόμενους για την «αρπαγή»των εντυπώσεων, με τους δημοσιογράφους να περιμένουν ως «αρπακτικά» και να αδημονούν πως να «εμπορευματοποιήσουν» τα γεγονότα.

Και με τους «πρωταγωνιστές» να κάνουν όλο το τριήμερο πρόβα πολιτικών δηλώσεων και λεκτικών πομφολυγωδών δικαιολογιών, αποδεικνύοντας επί της ουσίας ότι είναι οι κύριοι συντελεστές του ελληνικού δράματος.

Αριστερή κυβέρνηση με «κηδεμόνες» Αμερικάνους;

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα  στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε ο Λευκός Οίκος. Ο πλανητάρχης θα επισκεφτεί την Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου, ενώ η αποχαιρετιστήρια περιοδεία του περιλαμβάνει επίσης στάσεις στη Γερμανία και το Περού.

Μια χαρά βεβαίως, που έρχεται ο Πρόεδρος κι απ΄τα μέρη μας αλλά με βάζει σε σκέψεις το ενδιαφέρον του. Διάβασα πρόσφατα και τις αποκαλύψεις των Wiki Leaks για τις πιέσεις- καθαρές εντολές μου φαίνονται- των Κλίντον και Ομπάμα στον πρωθυπουργό, προκειμένου να δεχτεί το τρίτο Μνημόνιο και φοβήθηκα μην τον βάλει τώρα να υπογράψει και τέταρτο, με αντάλλαγμα την απομείωση του χρέους…

Μόλις γίνεις καλά, έλα να δούμε αν ‘δικαίως’ τις έφαγες…

Η Σία Αναγνωστοπούλου θα πρέπει να μας εξηγήσει αν το ξύλο που έφαγε ο διοικητής της τροχαίας, βλάπτει ή όχι τη χώρα. Για να ξέρουμε δηλαδή…

Σταμάτης Ζαχαρός

«Το θέμα είναι αν μια παράνομη πράξη βλάπτει η όχι τη χώρα» δήλωνε προ εβδομάδος η αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου (ΣΚΑΙ 23 Αυγούστου).

Όταν με το καλό βγει από το νοσοκομείο ο διοικητής της Τροχαίας Αθηνών κ. Γιώργος Διαμαντόπουλος, θα πρέπει προφανώς να εξετάσουμε αν το ξύλο που έφαγε βλάπτει τη χώρα ή όχι και κατόπιν να καταδικάσουμε ή να επαινέσουμε τους “αντιεξουσιαστές” που τον ξυλοφόρτωσαν στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Η Αριστερά ως… κοινωνική Νόσος!

Αυτό που ονομάζουμε «Αριστερά» στην Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ονομάζουν «Αριστερά» στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Παντού αλλού στον κόσμο, οι ιδεοληψίες της Αριστεράς κατέρρευσαν μαζί με το τείχος του Βερολίνου, το 1989!

Στην Ελλάδα οι ιδεοληψίες αυτές εξακολούθησαν να κυριαρχούν.

Από το πείσμα των οπαδών τους. Κι από την ανοχή των αντιπάλων τους.

Μόνο που το «πείσμα» των αριστερών της Ελλάδας, δεν είναι αγωνιστική «αρετή». Δεν είναι πείσμα αγώνα. Είναι πείσμα τύφλωσης!

Aριστερά και Ιστορία – Toυ Στάθη

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο σημερινός μας τίτλος είναι βαρύγδουπος! πιθανόν! αποτελεί όμως μια απόπειρα επισήμανσης του θεμελιώδους, κατά τη γνώμη μου, προβλήματος της εποχής μας: της αδυναμίας της Αριστεράς, της επί μακρόν αδυναμίας της Αριστεράς, να αποκτήσει εκ νέου την πρωτοβουλία στην κίνηση της Ιστορίας.

Γιατί έτσι είναι η Αριστερά ρε φίλε…

Ο Λαός έχοντας πάντα «κοντή μνήμη» ψήφισε τον Αλέξη. Ακούγοντας ωραία λόγια, ακούγοντας ότι του χάιδευε τα αυτιά. Από το «go back madame Merkell» φτάσαμε στο «τι κάνεις Αγγέλα μου, όλοι στο σπίτι καλά»; Από τα νταούλια και τους ζουρνάδες που θα βαράγαμε, φτάσαμε να βαρά ο Αλέξης προσοχή.

Ακολουθούμε την πρακτική της Αριστεράς «κάνουμε το μάγκα εντός, βγαίνουμε έξω τους λέμε αφήστε μας να κάνουμε το λιοντάρι στην Ελλάδα και εμείς θα τα βρούμε».