Το ανεξάρτητο κράτος των δημοσίων υπαλλήλων

Του Βασίλη Γεώργα

Αν η κυβέρνηση δεν έκλεινε την 1η ή την 2η αξιολόγηση του μνημονίου το κράτος θα είχε χρεοκοπήσει και δεν θα υπήρχαν σήμερα χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται συστηματικά να αξιολογηθούν για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, καλυπτόμενοι πίσω από την αποχή που έχουν επιβάλει οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ – ΟΤΑ.

Πιστεύουμε πράγματι ακόμη ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή ελπίδα να ανακάμψει αυτή η χώρα όταν ο ιδιωτικός τομέας έχει διαλυθεί και ο δημόσιος που είναι τόσο απαραίτητος σε όλους μας, λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος μέσα στο κράτος σε βαθμό που να αφήνεται να παραβιάζει συστηματικά τους νόμους και να λειτουργεί ανεξέλεγκτα;

Και κλέβουν και αθωώνονται!

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Κάντε ένα τεστ με κάποιον φίλο σας. Κάντε το με  τον εαυτό σας. Πόσο σας στοιχίζει η άγνοια ή η αδιαφορία σας για τους δημοσίους υπαλλήλους; Υπολογίστε πόσο μπορεί να χρεώνουν την τσέπη σας 19 δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται για να κάνουν μια αμφιβόλου ανταποδοτικότητας εργασία και κλέβουν από πάνω το κράτος. Προσθέστε ακόμα, πόσο στοιχίζουν στη σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το Δημόσιο, όταν ομολογούν τις καταχρήσεις που έκαναν αλλά τα τεράστια κενά νόμου τους επαναφέρουν στην ήδη, πανάκριβη εργασία τους!

Κι όμως, το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει να καλύπτει την σκανδαλώδη αυθαιρεσία του με τον μύθο των «οικογενειών» που κατάκλεψαν το ελληνικό κράτος. Βεβαίως, όπως κάθε μεγάλο ψέμα έχει μια ισχυρή δόση αλήθειας αλλά 600 δις χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) δεν καταπίνεται από τα κρατικοδίαιτα τζάκια της Ελλάδας. Εδώ μιλάμε για το πιο «δημοκρατικά» απλωμένο σύστημα απάτης με οργανωμένα μικροεγκλήματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα και τον νόμο. Όχι μόνο τώρα αλλά από την εποχή της επικράτησης των καπετανάτων αντί για την δημιουργία ενός ευνομούμενου κράτους.

Έτσι με κατάντησαν «δημόσιο υπάλληλο»

Χάρη στη δουλειά μου έχω την τύχη να συναντάω πολύ κόσμο, να «στήνω αυτί» παντού για να μάθω τι κάνει και πώς σκέφτεται ο κόσμος, και να γίνομαι αποδέκτης προφορικών ή γραπτών καταθέσεων ψυχής ανθρώπων που κάπου «θέλουν να τα πουν» για ν’ ακουστούν.

Την επιστολή που δημοσιεύω σήμερα μου έστειλε ένας καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης σε ανύποπτη πολιτικά στιγμή. Τη φύλαξα για να την απευθύνω στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, αλλά και στους συναδέρφους του και τους γονείς σε πιο κατάλληλη στιγμή.

Χτες ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διασταύρωσαν τα ξίφη τους στη Βουλή στην πλάτη της πολύπαθης Παιδείας. Ταυτοχρόνως, η υφυπουργός Εργασίας κ Θεανώ Φωτίου κατηγόρησε το προσωπικό του υπουργείου της ότι σε ποσοστό 75% είναι απαίδευτο, δε δουλεύει, δεν προσφέρει, με εξαίρεση τους νέους.

Η επιστολή λοιπόν τους αφορά όλους. Πολιτικούς, υπαλλήλους, γονείς. Αλλά, κυρίως αφορά στους νέους.

Σ’ αυτούς τους νέους την αφιερώνω γιατί σ αυτούς ανήκει το μέλλον. Και μαζί, τους ανήκει το καθήκον να πάρουν αυτή τη σάπια πολιτικά και κοινωνικά χώρα και να την ξηλώσουν. Χτίζοντάς την έτσι που να τους αξίζει. Είναι η μόνη τους ελπίδα.

Η επιστολή, που δεν διεκδικεί δάφνες λογοτεχνίας, αλλά αποπνέει πόνο, είναι η ακόλουθη:

Οι δημόσιοι υπάλληλοι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥΣ

Του Αγη Βερούτη

Το κράτος δεν διαθέτει δικά του χρήματα.

Τα μόνα χρήματα που διαθέτει είναι αυτά που παίρνει από τους Φορολογούμενους, ή αυτά που δανείζεται έντοκα με υποθήκη μελλοντικές εισπράξεις φόρων. Τα δανεικά όμως τελείωσαν.

– Κάθε φορά που μια δημόσια υπηρεσία που λαμβάνεις είναι αναντίστοιχα χαμηλή σε σχέση με τους φόρους σου, κάποιος σε κλέβει: εκείνος που την παρέχει πλημμελώς.

– Ο φορολογούμενος δεν είναι τίποτε άλλο από ένας καταναλωτής κρατικών υπηρεσιών.

Μικροί κακομοίρηδες «θεοί»…

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Το θέμα-ταμπού που όλοι συζητάμε και όλοι αποφεύγουμε να θίξουμε όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή (δηλαδή μπροστά στον γκισέ),  αυτό της ανεπάρκειας ή όχι, της ανικανότητας ή όχι, της τεμπελιάς ή αδιαφορίας των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ασφαλιστικών ταμείων, των ΔΕΚΟ, ακόμη και των τραπεζών, το blog νομίζει πως το έχουμε βάλει σε λάθος βάση.

Δηλαδή, εκτός από κάποιες περιπτώσεις πραγματικής ανεπάρκειας, ανικανότητας, τεμπελιάς και αδιαφορίας, η κακοδαιμονία που πλήττει τον δημόσιο και ευρύτερο τομέα, νομίζουμε ότι οφείλεται σε ένα εγγενές ελάττωμα του νεοέλληνα: την καρέκλα.

Κλέφτες, πλαστογράφοι, οπλοφόροι υπάλληλοι στα μαλακά!

Υπάλληλος απαλλάχτηκε με καταθέσεις 1.500.000. Άλλος πήρε πρόστιμο 3 μηνιάτικα για αδήλωτα 560.000 ευρώ. Εκπαιδευτικός με παράνομο οπλοστάσιο απαλλάχτηκε. Πλαστογράφος διδακτορικού από το 2005 πήρε προσωρινή παύση μηνών. Τα πειθαρχικά συμβούλια οργιάζουν. Η χτεσινή έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για το 2015 είναι καταπέλτης.

Η νέα Επιθεωρητής Μαρία Παπασπύρου, που πήρε τη θέση του Λ. Ρακιτζή έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεσή της για ένα κομμάτι μόνο της διαφθοράς σε όλο το δημόσιο. Απ’ όπου δεν φαίνεται τόσο η βρωμιά στο Σώμα όσο η ασυλία και η ατιμωρησία από τα περίφημα πειθαρχικά συμβούλια. Τα οποία στην ουσία καλύπτουν όλη αυτή τη διαφθορά.

Σύμφωνα με λίγα μόνο από όσα αναφέρει η έκθεση:

Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι όλοι ίδιοι

Του Αγη Βερούτη

Για τους δημοσίους υπαλλήλους υπάρχει μια μεγάλη αδικία στο τσουβάλιασμά τους.

Και όσοι έχετε αμφιβολίες

-πηγαίνετε ένα σαββατόβραδο στα επείγοντα του Αγία Σοφία Παίδων, ή

-μπείτε σε μια περιπολία του Λιμενικού στα 9 Μποφόρ τέλη Δεκεμβρίου, ή…

Τι δεν καταλαβαίνεις; Οι πλαστογράφοι κι απατεώνες έχουν δεύτερη ευκαιρία, ΕΣΥ ΟΧΙ!

Του Στρατή Μαζίδη

Τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά σε αυτόν τον τόπο! 2.500 δημόσιοι υπάλληλοι βρέθηκαν με πλαστά πτυχία και σε μια εποχή κατά την οποία το κράτος αναζητά περικοπές, υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές;

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Αυγής», πρόκειται για απολυτήρια που δίνουν διάφορα ιδιωτικά σχολεία σε «εικονικούς μαθητές».

Και όμως!

Δύο απλοί αριθμοί εξηγούν γιατί τσακίστηκε η Ελλάδα στα βράχια

Του Στρατή Μαζίδη

Μολονότι τα σπίτια μας έχουν ήδη αρπάξει φωτιά, ως νεοελληνική κοινωνία επιμένουμε να εθελοτυφλούμε, αρνούμενοι να παραδεχθούμε το πως οδηγηθήκαμε ως εδώ, ώστε να αρχίσουμε κάποια στιγμή την πάνω βόλτα.

Τεράστια ευθύνη φυσικά φέρουν σε αυτό και πολλοί «έγκυροι» και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι οι οποίοι σερβίρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες στο λαό και όποτε κάποια κυβέρνηση τόλμησε – κατά λάθος – να δοκιμάσει να κάνει κάτι σωστό, έσπευδαν να την καταδικάσουν.