Κι αν φύγει ο Ερντογάν, τί θα αλλάξει στα ελληνοτουρκικά;…

Αφορμή του σημερινού σχολίου είναι ένα ενδιαφέρον και άκρως “τολμηρό” άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη στο protagon.gr που αφορούσε την πρόβλεψη του συγγραφέα για το επερχόμενο τέλος του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία. Ή μάλλον, τοποθετώντας το ακριβέστερα, την “αποκαθήλωση” του Τούρκου ηγέτη, καθώς πολλοί σημερινοί “αυλικοί” του θα έχουν τον ρόλο του Ιούδα που πρόδωσε τον Χριστό. Ο Ερντογάν θα τελειώσει το αργότερο μέχρι την 100η επέτειο της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας…

Στην εισαγωγή του άρθρου ο Δοξιάδης αναφέρει: «Ο τρόπος με τον οποίο θα καταρρεύσει ο μέχρι σήμερα –σωστότερα: ο μέχρι πριν μερικούς μήνες– πανίσχυρος αυταρχικός ηγέτης της Τουρκίας, θα είναι το λεγόμενο αγγλιστί palacecoup (παλατιανό πραξικόπημα) ή, σε απλούστερη γλώσσα, θα φαγωθεί εκ των έσω. Αν και δεν διαθέτω μαντικές ικανότητες, και δεν είμαι καν οπαδός της μελλοντολογίας, θα επιχειρήσω μια πρόβλεψη με υψηλές, πιστεύω, πιθανότητες να επαληθευθεί: το τέλος του Ερντογάν πλησιάζει. Θα μπορούσα μάλιστα να τοποθετήσω ως απώτατο όριο της πρόβλεψης την επέτειο των 100 χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας, το 2023, ή τις επόμενες τουρκικές εκλογές – όποιο από τα δύο έρθει πρώτο. Αλλά ίσως το τέλος να έρθει και αρκετά, ή και πολύ νωρίτερα».

Δεν είναι κρίση, είναι παρακμή

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ονομάζουμε «οικονομισμό» την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία: Ο πολιτικός προβληματισμός και οι πολιτικές στοχεύσεις δεν αντλούνται από τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν αποβλέπουν σε αυτές. Αφορούν και αποβλέπουν κατά απόλυτη προτεραιότητα (ή αποκλειστικά) στις απαιτήσεις εξισορρόπησης λογιστικών μεγεθών, στην κατασφάλιση των Τραπεζών – όχι στη διακονία της συλλογικότητας και των προβλημάτων της.

Σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας επιβάλλουν στην καταχρεωμένη χώρα μας, εκβιαστικά, τον οικονομισμό. Και οι ελλαδικές κυβερνήσεις (τόσο του σοσιαλ-δεξιού αχταρμά της ντροπής, που προηγήθηκε, όσο και της αριστερο-παρδαλής ασυνεννοησίας που ακολούθησε) πειθαρχούν στον εκβιαστικό οικονομισμό άτσαλα, σπασμωδικά, αυτοσχεδιάζοντας. Αποτέλεσμα:

Η θυμωμένη Ελλάδα που φοβάται

Ο θυμός και ο φόβος, τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, προσδιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές συμπεριφορές, απονομιμοποίησαν συνήθεις πολιτικές ταυτίσεις, επέτρεψαν την άρση των πολιτικών διαιρέσεων. Θυμική έκφραση της απόρριψης του πολιτικού και κομματικού συστήματος, αλλά και ένας φόβος, περισσότερο ή λιγότερο βάσιμος, ότι η πτώση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων από την κοινωνική κλίμακα θα είναι οριστική. Αυτή η τελευταία συνειδητοποίηση προσδιόρισε το ύφος και το περιεχόμενο του θυμού: η ψήφος τιμωρίας και εκδίκησης, τόσο στις εκλογές του 2012 όσο και σε αυτές του 2015, ενσάρκωσε έναν ιδεολογικό αποχρωματισμό, «επιτρέποντας» τη σύμπηξη ετερόκλητων, σύμφωνα με τα παλαιά δεδομένα, αντιμνημονιακών μετώπων «σωτηρίας», τόσο από θέσεις αντιπολίτευσης όσο και από θέσεις συμπολίτευσης.

Κερδίζει ο Αλέξης στα μονά ζυγά; – Του Χρήστου Μάτη

«Η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα που ασκεί ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική»

Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός

H διαπίστωση, την οποία έκανε ο πρωθυπουργός, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Tύπου με τον πρόεδρο Πούτιν, στη Μόσχα, ανήκει στα απολύτως αυτονόητα, άρα είναι απολύτως σωστή.

Ισχύει για όλες τις κυρίαρχες χώρες στον κόσμο.

Όσο η Ελλάδα είναι κυρίαρχη, άλλο τόσο κυρίαρχη είναι, π.χ. η Πολωνία..

Άρα, δικαιούται η Πολωνία να καθορίζει την εξωτερική πολιτική της, με βάση τους φόβους της από τη Ρωσία, όσο η Ελλάδα δικαιούται να την καθορίζει, με βάση τις προσδοκίες της από τη Ρωσία.

Κι αυτό «αριστερό»;

Τη μια μέρα να αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο αύξησης του ΦΠΑ, την άλλη μέρα να διαψεύδεται, την επόμενη το θέμα να ξαναγίνει κοκ, αυτό είναι… «αριστερό»;

Να συνεχίζεται το καθεστώς που διατηρεί εργάσιμες τις Κυριακές, αυτό είναι… «αριστερό»;

Να επαναλαμβάνεται το ξύλο στις Σκουριές με τα ΜΑΤ να κάνουν πλάτες στις εταιρείες, αυτό είναι… «αριστερό»;

Να προσφέρεται το λιμάνι στους Κινέζους, οι σιδηρόδρομοι στους Ρώσους, τα πετρέλαια και το Αιγαίο (κατά… 70%-30%) στους Αμερικάνους, αυτά είναι… «αριστερά»;

    Να παραμένουν οι μισές καθαρίστριες απολυμένες και οι άλλες μισές αντί της δικαίωσης να οδηγούνται σε καθεστώς 4ωρης ημιαπασχολησιμότητας, αυτό είναι… «αριστερό»;

«Ο Δημοσθένης και το Μνημόνιο»

Του Κώστα Κουτσουρέλη*,

Γύρω στα 1300 η καρδιά του κόσμου χτυπάει στην Ιταλία. Γενουάτες και Βενετοί είναι θαλασσοκράτορες, στην Τοσκάνη γεννιούνται οι τράπεζες και η σύγχρονη λογιστική, μηχανικοί, οπλοποιοί, ναυπηγοί δοκιμάζουν επαναστατικές εφευρέσεις, ο Μάρκο Πόλο φτάνει ώς την Κίνα. Στις τέχνες και στα γράμματα συμβαίνουν τα ίδια: ο Τζιόττο περνάει από το modo greco στο modo moderno, ο Ακυινάτης βάζει στη θεωρητική σκέψη τους μηχανισμούς της απόδειξης, στη Σικελία ο νοτάριος Γιάκοπο ντα Λεντίνο επινοεί το σονέτο, ο Δάντης από τη Φλωρεντία ξεκινάει να συνθέτει την Commedia. Διακόσια χρόνια αργότερα, ουσιαστικά όλα έχουν τελειώσει. Οι Μέδικοι, πλουσιότερη οικογένεια της Ευρώπης, χρεοκοπούν πρώτοι γύρω στα 1490. Τον 16ο αιώνα καταρρέουν οι τράπεζες, ο τελευταίος ισχυρός κλάδος της οικονομίας.

Συμμορία Πολιτικών

«Είναι πουτάνας γιος, αλλά είναι δικός μας».
Πρόεδρος Τρούμαν για τον δικτάτορα της Νικαράγουα, Σομόζα

ΕΞΟΥΣΙΑ ΙΣΟΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Υπήρχε, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει «έντιμη εξουσία»; Αναμφίβολα, όχι. Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται. Από τα ομηρικά έπη μέχρι τις μέρες μας, η εξουσία εμφανίζεται συνώνυμη με την κατάχρηση και τη διαφθορά. Κι όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο πιο αχαλίνωτη είναι η κατάχρηση και η διαφθορά που εμπεριέχει.

• Κατά τον Όμηρο

Η πολιτική ψυχοπάθεια Ερντογάν και Νταβούτογλου, από Τούρκο αναλυτή

Στις αρχές του 2010 ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα, Τζέιμς Τζέφρι, είχε χαρακτηρίσει την Τουρκία ως «μια χώρα με φιλοδοξίες Ρολς Ρόις και δυνατότητες Ρόβερ». Ο χρόνος απέδειξε πως είχε δίκιο.

Του Burak Bekdil, «Turkey: No Longer a ‘Rock Star’ on Arab Street»,
ΠΗΓΗ: The GATESTONE INSTITUTE,
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Το 2009-10 ο τότε πρωθυπουργός Ερντογάν αντιμετωπιζόταν ως αστέρας της ροκ σε κάθε αραβική πρωτεύουσα. Λατρευόταν κυριολεκτικά στη Δαμασκό, τη Βυρηττό, το Κάιρο, την σημερινή Νέμεση της Τουρκίας.

Το 2011 γνωστός Αιγύπτιος αρθρογράφος ικέτευε την Τουρκία να «δανείσει» τον μεγάλο πρωθυπουργό της στην Αίγυπτο. Ο γράφων του είχε τότε απαντήσει: «Πάρτε τον και δεν χρειάζεται να μας τον επιστρέψετε».

Οι κομμουνιστές μας παίρνουν τα σπίτια

Εκεί που όλοι πιστέψαμε ότι με τον ΕΝΦΙΑ (όπου ενσωματώθηκαν ο φόρος ακινήτων, το αντισυνταγματικό χαράτσι της ΔΕΗ και λοιπά τέλη επί των ακινήτων) τελειώσαμε, έρχεται ο νέος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος να μας διαψεύσει. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου επιβάλει (πέρα από τον ΕΜΦΙΑ) επιπλέον και σκληρότατο φόρο ιδιοκατοίκησης, χωρίς μάλιστα καμία απαλλαγή.